Καμπότζη - Καθεστώς Πολ Ποτ (Cambodia - Pol Pot Regime)

... το όνομα μάλλον Πολ Ποτ δε σας λέει και πολλά, αλλά ίσως έχετε ακούσει για τους Ερυθρούς Χμερ "... 30 χρόνια μετά και λίγες μόνο ημέρες προτού αποχωρήσω από την Καμπότζη (Φεβρουάριος 2009) ανακοινώθηκε ότι ξεκινούν οι δίκες για τους αξιωματούχους της μεγαλύτερης ίσως αδελφοκτονίας, του πιο αιματοβαμμένου ίσως εμφυλίου του προηγούμενου αιώνα ...

... Σήμερα σας παραθέτω το σχετικό άρθρο ανακοινώνοντας τις πρώτες αποφάνσεις του δικαστηρίου και στο τέλος αναφέρονται τίτλοι βιβλίων για όποιον θέλει να εμβαθύνει ...

«Βασανιστική μεταμέλεια» εξέφρασε ενώπιον του αρμόδιου διεθνούς δικαστηρίου ο επικεφαλής του διαβόητου κέντρου κράτησης Τουόλ Σλενγκ του καθεστώτος των Ερυθρών Χμερ του Πολ Ποτ, στο οποίο βασανίσθηκαν και εκτελέσθηκαν περισσότεροι από 14.000 άνθρωποι την περίοδο 1975-1979. Ο εισαγγελέας Ουΐλιαμ Σμιθ ζήτησε να επιβληθεί ποινή κάθειρξης 40 ετών κατά του Ντουκ, το πραγματικό όνομα του οποίου είναι Κάινγκ Γκουέκ Εαβ, που δικάζεται για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

«Η μόνη αρμόζουσα ποινή έπρεπε να είναι η ισόβια κάθειρξη, αλλά πολλοί παράγοντες συνηγορούν για τη μείωση αυτής της ποινής», όπως εξήγησε ο εισαγγελέας, αναφερόμενος στα δέκα χρόνια προσωρινής κράτησης του Ντουκ, τη συνεργασία του «σε κάποιο βαθμό» με το δικαστήριο, τις τύψεις του και τη «συμβολή του στην εθνική συμφιλίωση». «Θα πρέπει να μην ξεχνάμε τα όνειρα και τις ευκαιρίες που κάποιοι στερήθηκαν, καθώς και την απώλεια και τον πόνο των οικογενειών των θυμάτων, που ακόμα υποφέρουν», όπως είπε ο εισαγγελέας απευθυνόμενος στους δικαστές. Ο 67χρονος Ντουκ δήλωσε μετανιωμένος, επισημαίνοντας ωστόσο ότι ακολουθούσε εντολές. «Προκειμένου να εκφράσω την πιο βασανιστική μου μεταμέλεια, συνεργάστηκα πλήρως και ειλικρινώς με το δικαστήριο», είπε ο κατηγορούμενος.

«Αναγνωρίζω ότι ήμουν μέλος των δυνάμεων του Πολ Ποτ και συνεπώς είμαι ψυχολογικά υπεύθυνος σε ολόκληρο τον πληθυσμό της Καμπότζης για τις ψυχές όσων πέθαναν». «Συνειδητοποίησα ότι υπηρετούσα μία εγκληματική οργάνωση που κατέστρεφε τους ίδιους τους ανθρώπους της… Δεν μπορούσα να αποσυρθώ… Ήμουν σαν βίδα στο μηχανισμό ενός αυτοκινήτου που δεν μπορούσε να απομακρυνθεί».

Δήλωσε ότι ήταν πεπεισμένος ότι πολεμούσε για να απελευθερώσει την Καμπότζη από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ. Έχει αρνηθεί ότι ο ίδιος βασάνιζε ή σκότωνε κρατουμένους και ισχυρίζεται ότι ακολουθούσε εντολές φοβούμενος για τη δική του ζωή. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, πάνω από 14.000 άνθρωποι πέρασαν από τις φυλακές, γνωστές και ως S-21. Οι περισσότεροι βασανίστηκαν και εξαναγκάστηκαν να «ομολογήσουν» ότι ήταν κατάσκοποι ή ότι είχαν διαπράξει άλλα εγκλήματα εναντίον του καθεστώτος. Στη συνέχεια τους εκτελούσαν στα λεγόμενα «στρατόπεδα θανάτου». Μόνο επτά κρατούμενοι επιβίωσαν.

Ανάμεσα στο 1975 και το 1979, περίπου δύο εκατομμύρια πολίτες της Καμπότζης, το εν τέταρτον του πληθυσμού, πέθαναν από τα βασανιστήρια, τις κακουχίες και τον υποσιτισμό, πριν το καθεστώς των Ερυθρών Χμερ ανατραπεί από την εισβολή του Βιετνάμ. Ολόκληρη η χώρα βυθίστηκε στο χάος και την εξαθλίωση, υπό το καθεστώς του Πολ Ποτ και την επιδίωξή του να επιστρέψει το «έτος μηδέν», να εφαρμόσει πλύση εγκεφάλου, να εκκενώσει τις πόλεις, να εξαλείψει τους πραγματικούς και τους υποτιθέμενους εχθρούς.

Η ετυμηγορία του δικαστηρίου αναμένεται στις αρχές του 2010. Ο Ντουκ είναι ο πρώτος από τους πέντε υψηλόβαθμους αξιωματούχους των Ερυρθών Χμερ που θα δικαστούν από το δικαστήριο που συγκροτήθηκε υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.

Πηγές: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Reuters, BBC

... πολύ ενδιάφερον θέμα το οποίο εμφανώς αγγίζει οποιονδήποτε ταξιδευτή στη χώρα της Καμπότζης. Κανένας από τους ντόπιους δεν έχει διάθεση για πολιτική κουβέντα και η πικρία είναι έκδηλη αν προσπαθήσεις να τους μιλήσεις για την εποχή εκείνη. Λογικό αν αναλογιστεί κανείς πώς σχεδόν όλοι έχασαν κάποιο μέλος της οικογένειας τους την περίοδο εκείνη...

... προτεινόμενοι τίτλοι ...

1. "Cambodia-Year Zero" by Francois Ponchaud (New York, 1977) ... *διαθέσιμο

2. "Pol Pot: The history of a nightmare" by Phillip Short (2004)

3. "Voices from S-21, Terror and history inside Pol Pot's secret prison" by David Chandler (California, 1999)

Μαζί για το κλίμα

... 13 ημέρες μένουν μέχρι τη διάσκεψη της Κοπεγχάγης ... και για να σταματήσουμε τις καταστροφικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, τα ανεπτυγμένα κράτη πρέπει να μειώσουν τις εκπομπές τους κατά 40% έως το 2020 σε σύγκριση με τα επίπεδα του 1990.

Υπέγραψε την από κοινού δήλωση της Greenpeace και της WWF "Μαζί για το κλίμα".

Siem Reap (Cambodia)

19-22 January 2009

The name of this town is an oxymoron, as it means "Siamese Defeat" in their language. It was afternoon when we arrived at the place to be in the whole South-East Asia during the 60's. After 30 years of run-down the past few years became once again a tourist destination, mainly due to the Angkor, the 8th wonder of the world according to Cambodians. Man can see some main asphalted roads, small bridges over the tiny river, lots of trees, numerous Guesthouses, mini-markets, open-air market, a plethora of handicraft shops, all of them signs of tourism. French bakeries, pizza restaurants (even happy ones), book stores, bars, art galleries and more luxurious hotels are the evidence of a colonial era. 30 years since the French were kicked-out of there is not that long after all!
In general the first impression of Siem Reap reminded me Luang Prabang (Lao PDR); it's not the capital city, but the most famous though, attracting tourists and travellers from all over the world. The truth is that Siem Reap is really worth of visiting as Angkor is an imposing monument place. Well, the place is full of tricycles (tuk-tuk) that take you everywhere but we preferably rented bicycles for our get-to-know ride. We were glad to visit the open-air night market, not so much for the souvenir shops, rather for the unique kind of massage that exists there. Fishes give you foot massage by eating the epidermic dead cells. Check the relative video here. Firstly, it feels a bit giggling, but soon when you get used to it, honestly it is such a relish. After 20 min when you try to walk you feel like having replaced your feet, like an astronaut.
Needless to say that you should bargain in the night-market, but silk scarves, hammocks, wooden handicrafts and shirts are worth of buying. Prices are more bargainable in the picturesque stores next to the main square, where bakeries and local restaurants are situated. On the way to the night market the "Seeing Hands Massage" deserve your support, as they train blind people in the art of massage (6$ per hour). However, there are many scams and copycats taking advantage of blindness just to make profit.
In Siem Reap you may see many kind of weird dishes, but due to aesthetic reasons we did not taste any cockroaches, thick spiders or grasshoppers. I am not joking at all! We were brave enough only for the big red ants that were stir fried with some kind of meat. If you can overcome the fact that are ants, honestly they were more tasty than then the meat; a bit crunchy and their head stick in the teeth gap .. he he .... Dining in a very local restaurant was a nice experience particularly for Dimitris, as I had some similar images from Lao PDR.
Most of the daytime we were in the nearby temples of Angkor and only twice we managed to save some energy to check the night-life. Piano or karaoke bars, posh with colonial deco, or couple of lady bars, cocktail or live music bars and only two normal bars are among your choices. The re-appearance of buckets and jars as a bargain for alcohol was a nice surprise, but even cocktails at the price of 4$ are affordable for western travellers. "Angkor What?" with nice music is our choice. A handful of westernised restaurants, italian pizza places, some local restaurants and tonnes of stands in almost every road, two french bakeries-patisseries are the choices a traveller has to eat.
Bonne apetite!

Burma in crisis again - Free Aung San Suu Kyi

Dear readers and followers,

as I have mentioned in a recent post the political issue regarding the Burmese regime, I would like to draw your attention at an urgent petition for avaaz.org (a global web movement that sets some democratic missions). Please spare three minutes from your time and read and sign below:

Burma's democracy leader and Nobel Peace prize winner, Aung San Suu Kyi, has been locked up on new trumped up charges, just days before her 13 years of detention was due to expire. She and thousands of fellow monks and students have been imprisoned for bravely challenging the brutal military regime with peaceful calls for democracy.
Risking danger to speak out for their jailed friends, Burmese activists are demanding the release of Aung San Suu Kyi and all political prisoners and calling on the world to help. We have just six days to get a flood of petition signatures to UN Secretary-General Ban Ki Moon calling on him to make their release a top priority -- he can make this a condition for renewed international engagement. Follow the link to sign the petition, and forward this email on to friends to ensure Aung San Suu Kyi and all political prisoners are freed. Burmese activists will present the global petition to the media on May 26th:

http://www.avaaz.org/en/free_aung_san_suu_kyi/?cl=236956364&v=3318

Best,
Kolya

... epiki metafora ... (Meros B')

Welcome in Cambodia λοιπόν ...
... είχαμε διαβάσει και ενημερωθεί για ποικίλους τρόπους που χρησιμοποιούν σε αυτό το συνοριακό πέρασμα για να κλέψουν τον ταξιδιώτη, από ψεύτικα πρακτορεία που ενώ έχεις πληρώσει εισητήριο μέχρι την πρωτεύουσα της Καμπότζη σου ζητούν επιπρόσθετα χρήματα μόλις φτάσεις στα σύνορα, απατεώνες που εκδίδουν βίζα σε τριπλή τιμή και άλλα πολλά. Οπότε ψιλιασμένοι δε θέλαμε να δώσουμε λεφτά σε κανέναν για τυχόν διευκολύνσεις και προτιμήσαμε να ταλαιπωρηθούμε μόνοι μας. Ούτε αχθοφόρος, ούτε δήθεν υπάλληλος του immigration office!
Για περισσότερες πληροφορίες τέτοιου είδους σε χώρες τις ΝΑ Ασίας: http://www.travelfish.org/
Το τουκ-τουκ -το γνωστό τρίκυκλο για όσους δεν ανέγνωσαν παλιότερα posts- μας μετέφερε από το σιδηροδρομικό σταθμό σε ένα πρόχειρα στημένο υπάιθριο γραφείο για να πάρουμε τη βίζα, όπου πληρώνεις US 30$ και μετά σε 5 λεπτά φτάσαμε στη συνοριακή γραμμή. Στην ουδέτερη ζώνη μεταξύ των δύο χωρών, αντιλαμβάνεσαι από την επαιτεία πώς εισέρχεσαι σε ακόμα μια πολύ φτωχή χώρα. Παιδάκια σου τραβάν τα ρούχα για να τους δώσεις οτιδήποτε. Καιρό είχα να το ζήσω αυτό και τα λιγοστά παιχνιδάκια που μου είχαν μείνει εξαφανίστηκαν αμέσως. Στα 50μ. έχει τεράστιο κτίριο "Cambodia Immigration Office", όπου υποτίθεται ότι θεωρείς τη visa, αλλά τελικά είναι και αυτό ψεύτικο γιατί απαιτούν και άλλα λεφτά και στη συνέχεια τα μοιράζονται με το επίσημο κράτος της Καμπότζη. Απατεώνες ολκής! Το επίσημο μικρό παρατημένο γραφείο είναι 100μ πιο κάτω ... χε χε ...
Εμείς την πατίσαμε λιγάκι με τα λεωφορεία, μιας και σε μεταφέρουν μεν δωρεάν στον κοντινότερο νεόκτιστο σταθμό λεωφορείων, αλλά τελικά από εκεί δε φεύγουν λεωφορεία για πουθενά. Καλό, ε; Δεν έχει ξεκινήσει ακόμα η γραμμή για Siem Reap που θέλαμε να πάμε. Αναγκαστικά λοιπόν παζαρεύεις με ταξί για να φύγεις από τη μέση του πουθενά, και επειδή είναι πιάτσα και όλοι γνωστοί δε σου ρίχνουν τις τιμές. Φυσικά και θα ήταν φτηνότερα άμα το παζαρεύαμε στα σύνορα, αλλά που να τα γνωρίζεις όλα. Μετά από 20 λεπτά και ενώ προσποιηθήκαμε ότι θα πάμε προς τον κεντρικό δρόμο για οτο-στοπ, συμφωνήσαμε στα 35$ με τον οδηγό του λεωφορείου που και καλά δεν ήξερε τίποτα για τιμές όταν μας μάζεψε άρον άρον από τα σύνορα. Τελικά αυτός τα διαπραγματεύεται όλα και ένας πιτσιρικάς ανέλαβε την αποστολή, το ταξίδι 3 ωρών. Καρτέλ βλέπετε δεν έχουμε μόνο στην Ελλάδα ;)
Δρόμος κακοτράχαλος, αλλά σύντομα θα είναι πολύ καλύτερος μιας και γίνονται έργα σε όλο το μήκος του και θα εξυπηρετεί επισκέπτες που έρχονται από Ταϊλάνδη οδικώς. Σε λιμνάζοντα νερά παραπλεύρως της εθνικής διακρίνεις να ψαρεύουν με δίχτυ, μάλλον βατράχια ή δεν ξέρω τι άλλο ζωντανό μπορεί να ζει εκεί και να τρώγεται. Βλέπεις τους εναρίτες της τοπικής ΔΕΗ να είναι σκαρφαλωμένοι χλωρίς εξοπλισμό πάνω στα καλώδια, διακρίνεις αγροτικά αυτοκίνητα με τεράστια φορτία έτοιμα να ντελαπάρουν ή γεμάτη η καρότσα με ανθρώπινες ψυχές να μεταφέρονται όσο πιο φτηνά γίνεται.
Τέτοιες εικόνες στην Καμπότζη θυμίζουν αρκετά το Λαό, αλλά με μια διαφορά εκ πρώτης επαφής, ήδη από τα σύνορα είδα πολύ περισσότερους να μιλούν τα στοιχειώδη αγγλικά. Σε μια στάση σε ένα μπακαλικο-εστιατόριο συναντήσαμε και άλλα αυτοκίνητα γεμάτα με ξένους που κατευθύνονταν στη Siem Reap. Φυσικά και γευτήκαμε το δικό τουυς ανανά και μπανάνες, μιας και είναι το καθημερινό (ασφαλές) μικρο-γεύμα και το τιμάει και ο Δημήτρης. Ήταν πλεόν σούρουπο όταν φτάσαμε τελικά σε ένα hostel, μιας και οι αρχικές επιλογές σύμφωνα με τον οδηγό ήταν γεμάτα.
Για να πάρετε μια φωτογραφική γεύση της Καμπότζης επισκεφτείτε εδώ.

... mia akoma epiki metafora ... (Meros A')

Με τα αλάτια της θάλασσας και χορταστική μέρα μπάνιου συνοδεόμενη κλασσικά από mixed φρέσκο μάνγκο και ανανά επιστρέψαμε Ao Nang, όπου μας περίμενε ήδη το mini-van. Μισή ωρίτσα δρόμος για έναν ιδιωτικό σταθμό λεωφορείων, λίγο έξω από το Krabi και αναμονή εκεί περίπου μια ώρα, οπότε και κάναμε ντουζάκι στις τουαλέτες. Πολύ προνοητικοί αυτοί οι Ταϊλανδοί ρε παιδί μου ...τσ τσ τσ ... ότι σκεφτείς ή θελήσεις είναι εκεί, δε χρειάζεται να κάνεις ρούπι ... για προέδρους και θεούληδες φτιαγμένο το μέρος ...

Αφού κατέφθασαν δίαφορα μινι-βανάκια γεμίσαμε ένα VIP bus, διώροφο με πολλές θέσεις πού ελαφρώς ξαπλώνουν (έχουμε ταξίδεψει και με πιο άνετα στη χώρα αυτή), και ξέκινησε το 12 ωρο ταξίδι μέχρι Μπάνγκογκ. Από τη γειτονιά της Khao San, όπου μας άφησε και έπειτα από χοντρό παζάρι ο τουκ-του-κας μας άφησε τάκα τάκα στο σιδηροδρομικό σταθμό στις 5.50 πμ. Ευτυχώς οι άνθρωποι είναι εξυπηρετικοί και από το ταμείο, που μας αντίκρυσε ιδρωμένους και αναψοκοκκινισμένους από το τρέξιμο, μίλησε στον ασύρματο και είπε στο σταθμάρχη να περιμένουν 2 λεπτά πριν την αναχώρηση. Τόσο χρειαζόταν και καθυστερήσαμε το τραίνο, ώστε να ανέβουν οι τελευταίοι επιβάτες, 2 άξιοι έλληνες εκπρόσωποι του "last minute" :)
Μόλις λίγες εκατοντάδες μέτρα από το σταθμό και με κατέυθυνση ανατολικά, αντικρύσαμε ένα απίστευτο σκηνικό, όπου πάγκοι είναι στρωμένοι σε αμφότερες πλευρές από τις ράγες και άνθρωποι στρώνουν την πραμάτεια τους μιας και ξεκινάει η καινούρια μέρα. Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτοί που θα ψωνίσουν από εκεί στέκονται κυριολεκτικά πάνω στις ράγες!!! ... μια σκηνή από Ιντίανα Τζόουνς για όσους θυμούνται.
Φτάσαμε στα σύνορα Ταϊλάνδης με Καμπότζη, στο Aranya Prathet, νωρίς το μεσημέρι πλέον μιας και προλάβαμε το πιο αργό τραίνο που έχω ταξιδέψει ποτέ, 200 χλμ. - 6 ώρες !!! Τι περιμέναμε και εμείς με εισιτήριο 1 €, ε; Αναρίθμητες στάσεις σε κάθε χωριουδάκι μέσα στους αγρούς. Μέσα στα βαγόνια, που ήταν πλήρως αεριζόμενα, από τα παράθυρα και τις πόρτες που δεν υπήρχαν, μπορούσες να διακρίνεις όλη την πραγματική επαρχία της χώρας, μόνο κότες δεν είχαμε μέσα. Πολύ φαί που έφερναν γυναίκες που επιβιβάστηκαν στον ένα σταθμό και αποβιβάστηκαν στον επόμενο μιας και πούλησαν τα αγαθά τους. Άλλη έφερνε αυγά, άλλη ξηρούς καρπόυς, άλλη ψημένα κοτοπόδαρα ... όλες όμως είχαν ρύζι ως βάση, για να μη ξεχνιόμαστε. έτσι; Οι όμορφες αυτές εικόνες, οι απίστευτοι φτωχικοί οικισμοί στη μέση του πουθενά, οι γλαφυροί χωρικοί και οι χαμογελαστοί επιβάτες, ξεγελούσαν διαρκώς την ταλαιπώρια και την αϋπνία μας.

Το video αυτό περιγράφει λιγάκι την κατάσταση που επικρατεί στην "αγορά" σε μικρή απόσταση από το σταθμό των τραίνων.

Phuket & Ao Nang

The same day I was paying a visit to the Burmese borders, Dima & Thekla decided to leave the exotic islands and come to Phuket in order to get the next day a plane to Bangkok and then from BKK back to Greece. They felt somehow homesick!! :p Snifff Anyway, there we met altogether in Patong beach, the first co-travellers with the following ones, and had a delicious seafood dinner at a posh restaurant, including lobster, red snapper, giant tiger prawns, crabs and squid. Yummy indeed, although I believe it was the most expensive meal we had since we left Greece, correct me if I am wrong Dima ...
Patong beach is the main town of the island, it resembles slightly a place in Miami, where beach is kilometres long and so wide, numerous jet skis and any kind of water sports, restaurants and supermarkets at the beach street, locals that speak fluently english and make lots of money out of tourists, foreigners living there permanently owning business like hotels, bars, restaurants, rental companies or even small agencies. Greeks of course wouldn't be an exception and greek kolo-bars can be found at the heart of the night-life district. You can hear also some live bands, mostly rock or reggae, or visit the huge clubs, temples of "love". Spyros was our guide there and he knew good spots for massage and food, but in 2 days we felt like seeing enough and there were so many other places to check.
Then with the "new" Dimitri we wandered around Phuket island, to Karon, Kata Yai, Kata Noi and Nai Han beach, but more or less the scenery was alike. 5 star hotels dominate all the beach front side, thousands of umbrellas and reclining chairs, restaurants, shops and congested small summer "towns" is what you may expect here. Man can see mostly middle-aged tourists that are looking for comfortable and lazy vacations, everything available at their feet and most of them won't even move outside the super complex that they stay. Ok, I agree that it is among the best value for money service and accommodation provided, but still this is not what we were looking for, Rhodes is even closer to experience this (in 20 years from now or what) :p ... The truth is that the sea and beaches are still really attractive, despite the confluence and presumably 15 years ago were still some paradisal places in this huge island.
We left Phuket to the Phi Phi island, as described two posts below, and then slowly slowly we decided to start going north. Our last stop in Southern Thailand was Ao Nang, as for Dimitri it meant to be the last time swimming. Initially we thought of visiting Krabi, a magnificent small town, but the sea there is not that attractive due to the port and is getting too touristic during January. So on the west side of Krabi you can find Ao Nang, a place to stay, but still not good enough for swimming. The long beach Hat Tham Phra Nang that starts from Railay, the closest port hosts many locals or Thai tourists who like to swim and having pic nic next to the seaside, thus parking places keep cars only few metres away from them. We rented a motorbike and only 15min away we found remote places to relax, swim and local food to eat.